Całkowite reagowanie

1. Definicja i opis
Całkowite reagowanie(ang. Total Physical Response - TPR) jest metodą rozwiniętą przez dra Jamesa J. Ashera, zasłużonego profesora psychologii uniwersytetu stanowego San Jose. Asher opracował ją w jednym celu – aby wspomóc uczenie się swojego języka obcego. Tutaj język jest nauczany podobnie jak uczenie się języka ojczystego, ten zaś proces zawiera w sobie długi okres słuchania i rozwijania zrozumienia koniecznego do mówienia. Uczniowie otrzymują polecenia, które wymagają ich aktywności fizycznej. Ta metoda jest najodpowiedniejsza dla szkół podstawowych lub przygotowania do nauczania języka w przedszkolach.
Hiszpański nauczyciel, Blaine Ray, bazując na metodach Ashera, dodał do nich swój element – mianowicie opowiadanie historii, by pomóc uczniom w uczeniu się języka bez aktywności fizycznej. Ta metoda jest znana jako umiejętność uczenia poprzez czytanie i opowiadanie(ang. Teaching Proficiency through Reading and Storytelling – TPRS). Te metody były rozwijane głównie na podstawie teorii Stephena Krashena dotyczących uczenia się języków. Sama metoda zyskała pewną popularność około roku '70 XX wieku, jednak nigdy nie uzyskała oficjalnego poparcia rządów i nie stała się głównym nurtem w edukacji.
Według Ashera, CR jest oparte na przesłance, że ludzki mózg może nauczyć się każdego naturalnego języka, także języka migowego. Ten proces jest widzialny u dzieci uczących się swojego pierwszego języka.
Jest to w istocie nauka uczenia się swojego ojczystego języka. Komunikacja pomiędzy rodzicami i ich dziećmi ma zarówno charakter werbalny, jak i kinestetyczny. Dziecko odpowiada fizycznie na mowę swojego rodzica. Zaangażowanie dziecka otrzymuje pozytywny oddźwięk(feedback) w mowie rodzica. Przez wiele miesięcy dziecko przyswaja sobie język bez możliwości mówienia. To podczas tego okresu dokonuje się odcyfrowywanie języka i jego internalizacja. Po tym okresie dziecko jest w stanie reprodukować język spontanicznie. Z metodą CR, nauczyciel stara się powtórzyć przebieg tego procesu w klasie.

2. Użycie praktyczne
Podczas zajęć klasowych, uczniowie i nauczyciel przyjmują role analogiczne do rodzica i dzieci. Uczniowie muszą fizycznie odpowiadać na słowa nauczyciela. Przyjmuje to wiele form – jedną z najoczywistszych jest prosta gra Szymon Mówi. Jednak nie ma przeszkód, by użyć bardziej skomplikowanej gramatyki lub gier.
CR może być użyte do uczenia wielu rzeczy. Wskazane jest do nauki języka klasy lub słownictwa związanego z ruchem, także uczenia trybu rozkazującego, wielu czasów i ich aspektów. Jest także użyteczna dla opowiadania opowieści lub gier związanych z odgrywaniem.
Z powodu swojego zaangażowanego podejścia do ucznia, CR może okazać się szczególnie użyteczne w pracy z uczniami z dysleksją lub podobnych zaburzeń, które zazwyczaj mają pewne trudności z wykonywaniem zwykłych instrukcji w klasie. Także dla uczniom z haptycznym(kinestetycznym) modelem będzie łatwiej uczyć się z tej metody.
Jak mówią jej zwolennicy, metoda CR ma parę kluczowych zalet: Uczniowie chętniej biorą udział w zajęciach, gdzie polecenia są związane z ruchem. Zwykłe gry CR nie wymagają od nauczyciela dużego przygotowania. Generalnie, metoda jest dość uniwersalna i dobrze stosuje się w mieszanej klasie. Wielkość klasy nie powinna być problemem. Zajęcia są efektywne zarówno dla dzieci, jak i dorosłych.
Pomimo tego, że CR jest najodpowiedniejsza dla początkujących, można ją używać także w późniejszych klasach, gdzie przygotowanie do zajęć staje się trudniejsze dla nauczyciela. Nie daje bowiem możliwości uczniom wyrażania swoich pomysłów w kreatywny sposób. Może być wyzwaniem dla nieśmiałych uczniów. Poza tym, natura CR kładzie duży nacisk na klimat rozkazywania, tak jak w poleceniach „idź krok w przód” lub „cofnij się o krok”. Te atrybuty mają ograniczone zastosowanie, a w ten sposób może to skutkować opryskliwością ze strony uczniów. Pomimo to, CR może być rozwijane aż do momentu używania pełnych sytuacji komunikacyjnych.

Dodano: 2009-01-07